Bohça: Boğmak kelimesinden türemiştir. İçine koyulacak eşyaya göre isimler alır. Ölçüler de ona göre yapılır. Kare şeklindedir. İpekli, pamuklu, keten kumaşlar kullanılır. Genellikle köşeler işlenir.
Kare şeklinde olup, içine eşya sarmaya yarayan ve işleme örnekleri ve işleme örnekleri arasında en çok karşımıza çıkan kullanım eşyasıdır. Kullanım amaçlarına göre farklı boyutta olabilirler.
Çevre: Kare biçiminde köşeleri sırma nakışlarla süslü mendil. Çevreler boyuna bağladığı gibi belde kuşağa da asılır, başa bağlanan çevrelerde görülmektedir.
Havlu: Kurulanmak amacıyla kullanılan, havlı veya havsız teknikte dokunmuş parçalardır. Kullanım yerlerine göre ölçüleri değişen havlular, el havlusu, yüz havlusu, ayak havlusu, silecek, hamam havlusu gibi sınıflandırılabilir. Havluların her iki dar kenarı da işlemelidir. Renkli ipek ve sırma işi ile işlenenler olduğu gibi, tamamen sırma işlemeli olanlarda vardır. Manzara desenleri, kıvrım dallar, bazen de düz küçük çiçek dalları işlenmiştir.
Kavuk Örtüsü: Kare şeklindeki bu örtüler, kavukların kavuklukta durduğu
zaman üzerinin örtülmesinde kullanılır.
Kuşak: Renkli veya beyaz keten iplikle dokunan, iki ucu işlemeli, çok uzun
parçalar halinde olan kumaşlardır; en güzel örneklerini XVI. yüzyılda vermiştir. En çok kullanılan motifler ise, stilize çiçek ve bitkilerdir.
Mahrama (Makrama): Yer sofrasında yemek yiyenlerin
dizlerine serdikleri ince bezden işlemeli örtü.
Peşkir: Eni yarım metreye yakın, boyu ise 70-80 cm. kadardır. Bazen de bir yer sofrasının çevresini kaplayacak uzunlukta, yaklaşık 200-250 cm. kadardır. İki dar kenarı kumaşın kendisinden püsküllü, aynı zamanda işlemelidir.
Peşkirler, genellikle seçkin konukların yemekten sonra silinmeleri için kullanıldığı gibi, kuşak, mendil ve başörtüsü olarak da kullanılmıştır.
Sırma: Haddeden geçirilerek iplik gibi ince hale getirilmiş altın veya
gümüş tel .
Uçkur: Şalvar veya iç donunu kalça hizasında vücuda sıkı sıkıya bağlamada kullanılan ve bu giyeceklerin beline geçirilen dar, işlemeli kumaşa “uçkur” denir.
Erkeklerin bellerine uçları gözükecek şekilde bağladıkları bir kullanım eşyasıdır. Uçkurlar, genellikle 25-35 cm. eninde ve 190-200 cm. uzunluğunda olurlar. Ancak en ve boy özellikleri her yüzyılda değişiktir. İşlendikleri kumaşlar ise, genellikle ince veya kalın ketendir.
Yağlık: Çevre veya mendilin biraz büyüğüne yağlık denilmektedir. Eskiden erkekler bunları kuşaklarına sokarak aşağı sarkıtırlardı. Köylerde halen kullanılmaktadır.
Bindal:Genellikle bindallı olarak bilinir.İpekli kumaşların ve kadifelerin çeşitli desenlerle süslenmesinden elde edilen kumaştan dikilen kıyafettir.Bir asra yakın geçmişi vardır.
Şalvar:Yöresel giyimde önemli bir yeri olan şalvar, en eski kadın kıyafetlerinden biridir.
Güdül ve çevresinde “ Holta” ismiyle anılır.Üst kısmı enli ve kırmalı, parçaları ayrı ve genişçe dikilmiştir.
Entari:Sırma ve ipek kullanılarak çeşitli desenlerle süslenen, şalvar üstüne giyilen ve eteği tek parçadan oluşan kıyafettir.
Üç Etek Entari:Sırma ve ipek kullanılarak çeşitli desenlerle süslenen, şalvar üstüne giyilen ve eteği üç ayrı parçadan oluşan kıyafettir.
Şalta:Çuhadan yapılan ve çeşitli şekillerle işlenen bir tür kısa cepkene verilen addır.Göğüs altına kadar uzanan bir kısa yelek görünümünde olan şatla ön kısmı iki parçalı ve arka kısmı tek parçalı olarak dikilir.
Gümüş Kemer:Aksesuar olarak kullanılan gümüş kemer bindal, üç etek entari ve şatla ile birlikte kullanılmaktadır.
Tepelik:Tepelik de gümüş kemer gibi aksesuar olarak kullanılır.Kısa bir fesin tepe kısmına tutturulmakta ve önüne altın liralar sıralanmaktadır.
YAŞLILARDA EV DIŞINDA BAŞ BAĞLAMASI
YAŞLILARDA EV DIŞINDA ÇEMBER BAĞLAMASI
TARIM İŞLERİNDE BAŞ BAĞLAMA
GENÇ KIZLARDA TARIM İŞLERİNDE BAŞ BAĞLAMA
KADINLARDA EV DIŞINDA EŞARP BAĞLAMASI
© Bu sitenin her hakkı saklıdır. Sahibinden izin alınmadan alıntı yapılamaz.
|
